حسینیه

تنه نشسته بود به زانوی خسته اش

آهی کشید از دل از هم  گسسته اش

اشکش زگوشه های دو چشمش چکید تا

افتاد یاد مادر پهلو شکسته اش

یک کوچه ومادر وطفلی کنار هم

یک درب نیم سوخته وسرو پشت خم

در ذهن او تمام محن در مرور بود

کانجا بقیع بود سکوت وغبار غم

یک سو چهار پشته ی خشتی خشک دید

ابروی خود زفرط غضب سوی هم کشید

آنجا چهار جلوه ی حق زیر خاک بود

دست کسی ولی به زیارت نمی رسید

از خاطرش گذشت که تابوت پیکری

آن هم حسن ترین گل باغ پیمبری

در زیر تیر های جفا پیش اهرمن

تشییع شد میان غریبی،ستمگری

از زیر خاک یافت در آنجا سه نور عین

غیر از حسن،سه دسته گل از مزرع حسین

آقای ساجدین وشکافنده ی علوم

صادق ترین اهل بشر در دو عالمین

شمشیر را کشید به زانوی خود نشست

بر سینه جوشن وکمر رزم خویش بست

با خود مدام زمزمه می کرد جمله ای:

“تا انتقام چیز زیادی نمانده است”

“